Francja jest w szoku po jednym z najbardziej brawurowych rabunków ostatnich lat. Z Muzeum Luwr w Paryżu skradziono bezcenne klejnoty królewskie — artefakty o wartości historycznej i symbolicznej, której nie da się przeliczyć na żadne euro. Według francuskich mediów napastnicy działali błyskawicznie, z chirurgiczną precyzją, wykorzystując moment najmniejszego nadzoru.

Śledztwo trwa, ale jedno jest już pewne: system bezpieczeństwa, który miał być wzorcowy, zawiódł. Zawiódł, bo przez lata konsekwentnie „optymalizowano koszty”. Jak podają media i związki zawodowe, w ostatnich latach z ochrony Luwru zrezygnowano z około 200 etatów. Mniej ludzi, więcej elektroniki — taki miał być nowoczesny model zarządzania bezpieczeństwem.

Tylko że bezpieczeństwo oparte wyłącznie na teorii i technologii nie generuje realnych zysków. Generuje złudne poczucie kontroli.
W praktyce okazało się, że kilka minut wystarczyło, by system, procedury i kamery nie były w stanie zastąpić ludzkiego oka, refleksu i doświadczenia.

Oszczędności, które na papierze wyglądały dobrze, dziś mają swoją cenę:
– utrata bezcennych dzieł, których nie da się odzyskać,
– reputacyjne szkody dla jednej z najważniejszych instytucji kultury na świecie,
– utrata zaufania opinii publicznej i sponsorów,
– a także ogromne koszty odbudowy systemów zabezpieczeń po fakcie.

Zarządzanie bezpieczeństwem — w muzeum, firmie, instytucji publicznej — to nie wydatek, to inwestycja w ciągłość, reputację i zaufanie.
Nie da się policzyć tego, czego nie da się odzyskać.

Kiedy decyzje o „optymalizacji” sprowadzają się do redukcji ludzi, zawsze warto zadać pytanie: ile naprawdę kosztuje utrata bezpieczeństwa?

Bo jak widać – w Luwrze oszczędzono miliony, a stracono coś, co nie ma ceny.

Nie zawsze opłaca się to, co warto, i nie zawsze warto to, co się opłaca… W tym przypadku nie opłacało się zatrudniać 200 dodatkowych osób z ochrony, ale warto — bo skradzione przedmioty miały wartość bezcenną.